Tweet

Çağdaş ERTUNA

Bir kadın olarak boşanma sürecinde annelerin çocuklarına yaşattıklarını gördükçe utanıyorum.

Elbette, babalar da masum değil bu süreçte.

Ama eşlerin arasında her ne olursa olsun, çocuklara bu travmaları yaşatmaya kimsenin hakkı yok.

Önceki gün izledik. Mahkeme kararıyla zorla evden alınan çocukların kameralardaki görüntülerini.

Gözyaşları içinde de olsa bunu yayınlamak da bir gazetecilik başarısı değil.

Bir annenin sanki ‘yayındayız’ deyince akmaya başlayan gözyaşları da, evinde mahkeme kararının uygulandığı anda bekleyen TV kameraları yetmezmiş gibi bir de yakınlarının sakinleştirmeye çalışacağına, ellerinde cep telefonlarıyla bu anı görüntülemesi de korkunç.

Ve bütün bunların sonunda sanki tek suçlu babaymış gibi, çocukları dolduruşa getirmek de, babanın bu krizi daha iyi şekilde yönetememesi de hepsi birbirinden üzücü.

Görevli pedagogun “Yetkimiz yok, karar uygulanacak” demesi de bardağı taşıran son damla.

Bütün bunları izledikçe, insan ister istemez, herkes çocuk sahibi olmamalı diye düşünüyor.

Ve bütün bunların çocukların velayetini paylaşamamak değil de sadece paylaşılamayan para ve mal mülk için olduğunu düşününce boşanmayı bu hale getiren kadınlara da kızmamak elde değil.

“Kazandığı paranın, her şeyin yarısı benim” diye televizyon kameralarına haykırmadan önce çocuklarını düşünmedikleri gibi, en çok da onları bu duruma malzeme yaptıkları için…

Elbette, baba çocuklarına bakacak ama sadece 6-7 yıl evli kaldığı eşine hayat boyu bakmak zorunda mı?

Hem boşanmak isteyip hem de hayatınızdan çıkarmak istediğiniz kişinin tüm servetine göz dikmek biraz açgözlülük olmuyor mu?

Ve bütün bunlar çocukların travmayla büyümesine değiyor olabilir mi hiç?

Özellikle de çocuklar geleceklerini en çok etkileyen 3-6 yaşlarındaysa.

Yazık çok yazık!

(Milliyet, 04.07.2019)