Suç filmlerine dar bir bakış açısıyla yaklaşmayan ve konudan uzaklaşmayan Atayman ve Çetinkaya, “belirsizlik”, “toplumsal paranoya”, “savaş korkusu”, “cinayet” ve “ıstırap çekmenin kaçınılmazlığı” gibi temaları olan Kara Film (Film Noir) örneklerini de inceliyor. ‘Yeni suçlu macerası” veya “yeni suçlu psikolojisi” diye nitelenebilecek Kara Filmlerden epey örnek sunuyor yazarlar. Bunlarla birlikte, Soğuk Savaşla kurulan yeni dengelerden ve nükleer savaş korkusundan türetilen filmler de yer alıyor kitapta. Bahsi geçen dengelere ek olarak komünizm paranoyası ve kapitalizmin nimetlerinden herkesin faydalanması düsturuna dayanan filmler de göz ardı edilmiyor yazarlar tarafından. Ataymarvjn ve Çetinkaya’nın bu bağlamda şöyle bir notu var:

“Yoğunluğu azalarak da olsa 1991’e kadar devam ettiğini söyleyebileceğimiz Soğuk Savaş’ta ABD, bir yandan kapitalist korumacılık ve devletçilikle, diğer yandan ‘sosyalizmin hayaletiyle’ başa çıkmaya çalışmıştır. Yalnızca siyasal ve ekonomik cephelerde sürdürülen bir savaşımdan söz edilemeyecek ve etkilerini muhtemelen en çok Popüler Sinema’nın evriminde gözleyebileceğimiz bu dönemdeki mücadelenin ‘kültürel’ aygıtları, Haluk Gerger’in de işaret ettiği gibi en çok ‘Hollyvvood’un düşsel propaganda makinesi aracılığıyla Amerikan yaşam tarzının vaat ettiği özgürlükler üzerinden’ yürütülmüştür.”

Suçun evrimiyle paralel biçimde, bunun popüler sinemada işleniş şekillerindeki farklılıklara odaklanan Atayman ve Çetinkaya, bu sinemanın ideolojisi ve mitolojine dair kalem oynatıyor kitapta. Kahramanlar, anti-kahramanlar, yasa koyucular, “günahı suça tercüme eden katiller ve filozoflar” sahne alıyor bir kez daha.